yalnız yaşamak

bir çeşit varoluş...kendi kendine yetmeyi öğrenme...bugüne kadar muhtaç insanlara(anne,baba) ihtiyaç duymadan yaşayabilme...birey olabilme...insanları onlara ihtiyaç duyduğun için değil var oldukları için sevebilmeyi öğrenme...

Çok büyük rahatlıktır. Alışınca vazgeçilemez.

aile kurmamak için en büyük neden.

bazen dünyanın en güzel hissidir.

yalnız yaşamaktan nefret etseler de, güven problemi olanlar çok iyi bilir. başka çareleri yoktur.

yalnız ölmekten daha kolay bir eylem.

Bu yıl 9'uncu yılımı tamamladığım durum.

2010 senesinde daha 18 yaşımdayken ailemin yanından ayrıldım. Kısacık hayatımın 7 yılına ortadoğunun bir çok ülkesini sığdırdım. Yerel halka dokunacak kadar yaşadım her birinde.

En son 2 yıl önce türkiye'ye kesin dönüş yaptıktan sonra kardeşimin yanında yaşamayı denesem de 2 ay zor dayanabildim. Yine yalnızlığıma döndüm ve bu durumdan çok memnunum.

2,5 yıl yalnız yaşadım. oturduğum residance otele çevrildi, zorunlu olarak kısa bir süredir ailemleyim. bir kere tadını alınca bir daha aile yanına dönmek zor oluyor.

bir zaman sonra alışılmış yalnızlığa dönüşüyor.. az insan çok huzur gibi bir söyleme itiyor. Gereksizdir. Özellikle akşam yemeklerinde, iftarlarda vs. gözyaşları yemeğimize katık oluyor. Yalnızlığıma ortak bulunca hemen bu olaydan vazgeçeceğim. -Özleyecek miyim? Alışılmış yalnızlığın içerisindeyken kesinlikle özlerim..

kendin için kedine kadar yaşamaktır, şartlar doğrultusunda ne olursa olsun vazgeçilmemesi gerek bir yaşam biçimidir.

tekrardan birilerinle yaşamayı göze alamamak