babanın ağlaması

heyelandır, dev gibi dağ gibi adamın gözlerinin önünde eridiği zamandır. çaresiz ki ağlıyordur, yoksa babam niye ağlasın ki ? sen ise izlersin, insana kendini epey çaresiz hissettiren bir durumda kala kalırsın. o "kocaman" adama sarılmak ve "her şey düzelecek" demek istersiniz ama ...işte "ama"sı var. o baba'dır, gizliden ağlıyordur.

hayattaki en berbat duygunun otesinde insanin icini kanatir. hele ki baba gozyaslari arasinda 'ben yeterli bir baba olamadim' demisse.
o an kendimi duvarlara carpa carpa oldurmek istemistim.

o anı keşke ölsem de unutsam dersiniz, hafızanızdan silinmez... dağ gibi adamı o halde görmek çok koyar insana.

küçükken türlü yaramazlıklarım ve tuhaf davranışlarımdan ötürü bir gün beni karşısına oturtup kızım niye erkek gibi davranıyorsun yakışıyor mu sana böyle dediğinde ona şunları söylediğim için karşımda ağlayıvermisti. sen benim erkek doğmamı bekliyormuşsun ya hep,bende sen üzülme diye erkek gibi davranıyorum napim sen üzülme diye babacım.

buraya uzun uzun dökmek isterdim içimi, içim çıkar korkuyorum. üzmeyin. babalar da ağlar. ama sizin yüzünüzden ağlamasınlar.