otostop çekmekten sıkılıp yürümek

ben bunu bir başkasıyla beraberken değil tek yapmayı daha çok severim, hissiyatı bir ayrı oluyor. bir defasında gece vakti çok ıssız bir yol kenarındaydım, gideceğim yere daha çok vardı ve inanılmaz bir dinginlik, bir huzur kapladı içimi. tarifi pek mümkün olmayan bir özgürlük, bir kaygısızlık. yürüdüm, yürüdüm, yürüdüm öylece. her şey benimdi, kimse arabasına almazsa atar çadırı uyurdum, ya da sikerler arabalarını, yürüyüp yine giderim. ya da bir başka yere giderdim ve dünya dönmeye devam ederdi. yani öyle bir andı ki o an delice özgür hissettim, hiçbir şey umrumda değildi. öyle bir andı ki şuan onu anlatabilecek kıymeti verdim ona ancak bir türlü beceremiyorum, öyle bir an.