yer yarılsa da içine girsem denilen anlar

grup halinde sofya'yı gezerken bir parka oturup azcık dinlenelim dedik. karşı bankta 45-50 yaşlarında bir erkek ve 20-25 yaşlarında bir kadın çift oturuyordu. ne adamın tipsizliği ne kadının zevksizliği kaldı, 10-15 dakika boyunca aramızda gömdük de gömdük çifti. en son adamın ''arkadaşlar yeter artık ayıp oluyo'' demesiyle dumur olduk. yerin yarılması falan da yetmedi o an, direkt ışınlanmayı bulasımız geldi sözlük.
Arkadaşım sandığım birisinin arkadan omzuna dokunmuştum, kadın dönüp "naptığını sanıyorsun sen be! sapık mısın?" diye bağırmıştı.
" Efendim? Ne dediğinizi anlamadım. " dedikten sonra " Size demedim, telefonla konuşuyorum. " cevabının gelmesi ile kulaklık teknolojisine duyulan kin ile birlikte gelen duygudur.
barda sarhoş bir halde yürümeye çalışırken önümden ilerleyen afeti devran kuzenime çarpmadığı halde "pardon" diyen yakışıklı beye o kafayla "asıl ben pardon" dediğim an. 5 yıl geçti hala hatırladığımda yanaklarım kızarıyor.
Kütüphanede telefonumun son ses İsmail yk çalması. Evet Çok komik arkadaşlarım var.