yer yarılsa da içine girsem denilen anlar

grup halinde sofya'yı gezerken bir parka oturup azcık dinlenelim dedik. karşı bankta 45-50 yaşlarında bir erkek ve 20-25 yaşlarında bir kadın çift oturuyordu. ne adamın tipsizliği ne kadının zevksizliği kaldı, 10-15 dakika boyunca aramızda gömdük de gömdük çifti. en son adamın ''arkadaşlar yeter artık ayıp oluyo'' demesiyle dumur olduk. yerin yarılması falan da yetmedi o an, direkt ışınlanmayı bulasımız geldi sözlük.
Kütüphanede telefonumun son ses İsmail yk çalması. Evet Çok komik arkadaşlarım var.
barda sarhoş bir halde yürümeye çalışırken önümden ilerleyen afeti devran kuzenime çarpmadığı halde "pardon" diyen yakışıklı beye o kafayla "asıl ben pardon" dediğim an. 5 yıl geçti hala hatırladığımda yanaklarım kızarıyor.
" Efendim? Ne dediğinizi anlamadım. " dedikten sonra " Size demedim, telefonla konuşuyorum. " cevabının gelmesi ile kulaklık teknolojisine duyulan kin ile birlikte gelen duygudur.
Arkadaşım sandığım birisinin arkadan omzuna dokunmuştum, kadın dönüp "naptığını sanıyorsun sen be! sapık mısın?" diye bağırmıştı.