seyahatten sonraki ilk gün

insan bi boşluğa düşer.sevinçle hüzün arasında ince bi çizgidesindir.hunharca yiyeceğin muhteşem memleket yemeklerine geri dönmüş olmanın sevinci ve bi kac gün sonra yine boktan eski düzenine geri dönmekten üzüleceğin ulu gün.

seyahatten sonraki ilk gun tuhaf bir boslukta hissedilen gundur.

seyahat süresince yaşanan anıların teaserının kafada sürekli döndüğü gündür. sonra günden güne azalır

kalın bir roman yahut kaliteli bir film bitirdikten sonra düşülen boşluğa benzer

rutine ayak uyduramama, yolu özleme ve yeni rota belirleme ile geçer.

Muhtemelen anıların sürekli rahatsız ettiği bir gündür. Ama korkulacak bir durum değildir. Zaman geçtikçe alışılır ve rutine bağlanır.

en boktan günür.

bok gibi geçer.

kendi kabuğuna çekilmenin, yeni yerler keşfetmenin ve yolun verdiği heyecanla çok enerjik olur insan. ama olur da döndüğün gibi yapılacak işin varsa vay haline nereden nereye kavramı suratına suratına vurur, o insanın enerjisini biraz sömüren bir durumdur.

tüm bunları gerçekten yaşadım mı diye düşünüp durulan günlerin başlangıcı, bir nevi iç hesaplaşma, bir daha ne zaman gidiyoruz?

Sıkıcı şehir ve insanlardan nefret ediyorum keşke geriye dönsek!