kendini hiçbir yere ait hissetmemek

özetle aranmayan olmaktır, yılmaz odabaşı'nın "biz şimdi ölsek en fazla kahvede çaylar soğur." lafıyla da izahı mümkündür. Alıp başını gitmek istersin, dostlarının aslında dostun olmadığını fark edip istersin bunu bazen, bazen de hiçbir zaman aranan, davet edilen, hal hatır sorulan kişi olmayıp daima bunları yapan kişi olduğun aklına gelince... Umarsın, hep başka başka yerler umarsın, belki başka bir yer dersin içten içe, başka bir yerde başka insanlarla mutlu olabileceğini düşünüp gitmek için gün sayarsın. Neticede kendini eve kapatmış o sen, kendini internette karavan ararken bulduğunda bir ses yükselir: "interraile hoş geldin!"

(bkz: ait hissedememek)

yıllar yılı hissetiğim, en son sorunun kendimde olduğuna karar kıldığım ve ait hissedeceğim yeri aramaktan vazgeçtiğim durumdur. ee ne demişler aramayan asla kaybolmaz, aylaklığa devam anacım.

her şeyin önemini kaybetmesidir. bir yere ait olmak istiyorsan önce bu alandan kendini dışlamaman gerekir bu da hobi edinmek ve bir şeyde uzmanlık kazanmakla - başarı ile olur. bir futbol takımı tutmak ve maçlarını izlemek; oy kullanmak ve bu partiye dair umutlar besleme gibi şeyler belki bu noktada biraz yardımcı olabilir. gelecek kaygınızı da yenmeniz işi kolaylaştıracaktır.

marsı hayal etmeme sebep olan psikolojik durum.

Her gün farklı bir yatakta gözümü acmaliyim mottosunu ruhuna kazıyan tuhaf his. Bir süre sonra olduğun yerde durmanın seni curuttugunu farkedersin.Uzun süre kaldığın yerlerde normal şartlarda yakınlaşma olması gerekirken sen yabancılaşmaya baslarsin.Kimse nerede öleceğini bilmez elbette lakin sen hiç bilmezsin.

fernweh