fakirliğin hissedildiği anlar

kendinizi en çulsuz, fakir ve çaresiz hissettiğimiz anlardır. temel ihtiyaçlar harici, size bir hikayeyle durumu daha iyi kavratayım.

bir motorsiklet mağazasındayım, eşya bakıyorum. böyle ceketler, kasklar. sonra köşede birşey gördüm. turuncu tonlarında, yanında çok tatlış gri. bir korumalı pantalondu kendisi. baktım, muhteşem gözüküyor. resmen gözüm kaldı. kredi kartı borcuma aldırmadan almak istedim. üstüme denedim, sanki benim için yapmışlar. rengi, koruması, herşeyi tam istediğim gibi. üstünde fiyat yazmıyor, kasaya götürdüm. kredi kartımı çıkardım, adamın fiyatı söylemesini bekliyorum. ve o kilit cümle duyuldu. 1730 tl dedi. kulağımda birden şu yankılandı.

kulağımda çınlayan eser

imana geldim sözlük. hmm o zaman benim limit yetersiz, ödeyip geleyim dedim. dünya üzerinde birdaha geçemeyeceğim bir cadde var efendim.

(bkz: unutulmayan üşüme anları)

Hayatımın her anında hissettiğim şey. Olum ben hep fakirdim. Bunu ekstra hissettiğim an nasıl olabilir ki. Sürekliliği olan bir durumun anlık his yaratması olanaksız. Ah şu fakırlığın gözü kör olsun.*

2018 temmuz. 5 patates 4 limona 13 tl dedi kasiyer, patatesleri kasada bıraktım.

Çevrende kendinden başka kimsenin olmadığını hissettiğin o anlardır.

e-devlete girip acaba şu pandemi sosyal destek paketinden 1000 tl bana çıkacak mı diye umutsuzca beklemektir.

Şehirde tür atıldığında ihtiyaç sahibi insanları görüyor ve yardım edemiyorsun ya iste o da bir fakirlik.

Valiliğin "yarın okullar tatil" duyurusu yaptığı an üzülmektir. ücretli öğretmensindir, o günün ücreti komple kesilecektir...

dışarıdayken yemek yiyeceğim zaman fiyat karşılaştırmasını ince eleyip sık dokuduğumda fakir olduğumu hissediyorum

Otobüse her bindiğim zaman.

Free shopa girdiğim an