yalnızlığın anlaşıldığı anlar

Herseyi kendin yaptigin andir.

aslında ne bileyim; bize ‘yalnızlık’ diye öğretilen o şeyin kendin olma-nın önüne çekilen bi set olduğunu düşünüyorum.
hayattan ne beklediğin ve yalnızlığa yüklediğin anlamla alakalı.
yalnızlığın;
-ailesizliğin mi?
-sevgilisizliğin mi?
-arkadaşsızlığın mı?
-anlaşılamayışın mı?
-anlatamayışın mı?.....
sen neyi yalnızlık olarak görüyosun ki ?

ben böyle bir şeyin ıssız adaya düşmedikçe mümkün olmadığını düşünüyorum nedense.
insan sosyal bir varlıktır neticede.
sana insan mı yok?
ayrıca yalnızlığın bir hüznü falan yok; olsa olsa g ü ç ‘tür o.

çok heveslendiğin ve herkesle paylaşmak istediğin bir şey olduğu ama anlatacak kimsenin olmadığını fark ettiğin andır.

sevindiğinizde sarılacak birisinin olmadığı zamanlar.

cuma günleri çocukların çantalarını takıp annelerini beklemek için sınıftan çıktıkları an. göyüşüyüz öyetmenim!

hapşırınca kendime çok yaşa diyorum daha nolsun

Gece 12 -3 nöbetine gidildiği an

genel olarak huzurlu hissettiginiz ve kimsenin tasasina düşmeme rahatlıgina kavuştugunuz andır
ancak eğer bu bir ilişki sonrasi yalnızlık sorgusu ise mevzu içtiğiniz sudan, gittiğiniz yere kadar her alanda eksiklik duyduğunuz anlara dönüşür.
ilki kraldır
ikincisi sol bilegi kes at evresidir.

Kitaplarınla başbaşasındır

Tam şuan. Gözlerim kültablası ile elimdeki sigara arasında gidip geliyor. Dışarıda E5’in gürültüsü, zihin “ah gitsem.” diyor. Gidemiyorum, loş ışıkta dans eden sigara dumanını izliyorum.