yalnızlığın anlaşıldığı anlar

Kolunu yana uzattığında orda kimsenin olmayışı... aynı zamanda telefonunu bir yerlerde unutabilmen. O kadar önemsizdir ki telefonun eline bile almak istemezsin cünkü nasılsa baktığında kimseden ne bir arama ne de bir mesaj göremiceksin.
Hele ki yalnızlıktan nefret ediyorsan bu olaylar örgüsü senin için en zor anlar olur. Bazen yolda tek basına yürürken kendine sorarsın bu soruyu niye bu kadar yalnızım lan dersin neyse işte...

hafta sonu kahvaltısı

günlüğüm hep salonda masamda durur.
(bkz: ben bugün bunu fark ettim)

genelde gece belli bi saatten sonra yaşanan an. böyle ani gelir, mutlu hissederken farkedersin bazen. bazen aklında bambaşka şeyler varken. bazen birini aramak isterken veya paylaşacak bir şeyin olduğunda. ama daha çok paylaşacak, anlatacak bir seyin olmayıpta birinin varlığını aradığında.

herkesin yaşadığı an. umarım. yoksa harbi yalnız mıyım

dün canlı dinledikten sonra bunu buraya koymasam olmaz.

yalnızlık ömür boyu

intagramdaki tüm story'leri izledikten sonra telefonu kapatıp uyuycam dedikten sonra 'acaba kimse story atmış mı ? ' deyip tekrar bakma halidir .

maddi imkanın da varken gitmeyi çok istediğin bir yere çağıracak kimsen olmadığı için gidememek

eğer herşeyi geride birakip türkiyeden ayrildiysaniz evinizden ailenizden arkadaslarinizdan herseyinizden binlerce km uzaktayken gecenin köründe birden uyanip kalbinizin küt küt attigini hissettiginiz o an

solo ya gang gelmişse üstelikte habersiz işte o an diyorsun ki çok yalnızım onun dışında hep depresyon başlangıcı yapmayın böyle şeyler ananızı babanızı arayın yoksa amcanızı varsa teyzenizi en olmadı bakkal münevver teyzeyi bakın kadın hem kocasını hem oğlunu aynı kaza da kaybetti.

Şaka lan şaka olmadı öyle bir şey hem münevver diye bakkal mı olur münevverden olsa olsa kasap olur.

çıktığın yolculukta biraz tatmin olduktan sonra (yaklaşık 20 gün )
devam etmen için sebep ararken sabah yalnız uyanıp, otostopta kimsenin durmamasına içerlediğin anki his