ankara

An itibari ile belediye baskaninin istifasindan dolayi şehirde bulunan dinazorların yetim kaldığı yerdir.

Dışarıdan bakıldığında sevilmeyen, yaşamak için bir denizi olması gerektiğine inanılan, ama bir süre yaşadıktan sonra sebebini çözemeden garip bir sevgi beslenilen güzel başkentimiz.

Varlığı dert yokluğu tasa

Genelde istanbul'da oturanlarin sevemediği şehir ama ben seviyorum belki de şehri değilde o şehri sevdiren insanların nedenleri etki ediyordur bilemiyorum.

Özellikle içinde deniz barındıran şehirlerden gelenler tarafından pek beğenilmeyen ama ayrı kalındığında da kendini özleten şehir.

ankara ayazı ruhumu keser diye başlayan ezhel şarkısını hatırlatır

Ankara'ya karşı garip bir ön yargı var içimde. Gittiğimde şehir bana kasvetli konuşmayı sevmeyen soğuk insanlar ile dolu gibi geliyor, protokol varlığı bunun sebebi olabilir bilemedim.

ankara oyle uc bes gun kalip anlasilabilecek bir sehir dehildir. ankara 'yi yasamak gerekir, sogugunu cigerlerinde hissetmek, o hep yaftalandigi griligini bile icine cekmek. gercekten tek eksigi deniz ama ankara deniz olmadan da bir yeri sevmeyi ogretiyor size

(bkz: gri)

ankara sendromu... yılmaz erdoğan' ın ankara şiiriyle başlar ahmed arif' in karanfil sokağı ile devam eder. istanbul' a varınca kısmen geçer. sonra tam geçti derken tekrar ankara' ya gidilir. tekrar başlar. bu böyle devam eder...