yola çıkarken hissedilen garip mutluluk

(bkz: için içini yemek)

geride bıraktıklarını düşününce yerini iç burukluğuna bırakan mutluluk

Evhamlı bireyin bi şey olsa da üzülsem şimdi bi şey olacak bak diyerek kendini yıpratması geçildiğinde müthüş bir duygudur.dünyayı degilse de kendi dünyanı kurtardığını hisseder sonra salak salak sırıtırsın.havaya girmek için her türden müzik açabilir ve kafanı resetleyebilirsin.(anne marie'den sonra ezginin günlüğü dinlemek)"what a wonderful wooooooorld.ıhım."

Yolda olmak o kadar mükemmel ki, yola çıkmadan önce, yoldayken, gideceğin yere vardığında hepsi çok kıymetli farklı yerdeler benim gözümde. Cam kenarı yolcularına selam olsun

ciğerlerin soluduğu havanın bile size ayrı bir mutluluk yaşatmasını nasıl tarif edeyim ki?

" Çok okuyan mı bilir çok gezen mi? " sorusunun cevabı nettir : Gezerken okuyan çok bilir, çok öğrenir. Yola çıkarken nelerle karşılaşacaksın bilinmezliği mutluluk sebebidir. Yol öğretir!

Dönmemeyi düşünmek.

Yolculuk kokusu diye bir sey var, gercekten var. Ister sırt cantasi taşıyın ister bavul, ister uçak kullanin ister otobüs ister tren, bu koku yol boyunca üzerine sinmiş bir şekilde dolaşıyor insan. Ve işte, yola çıkmadan evvel, daha çanta hazırlarken hissedilen "mutlulugun" en büyük nedeni bu.

gideceğime inanmadığım, gittiğimde "oha şu an bunu yaşıyor olamam" dediğim ,döndüğümde de "öyle bi yere mi gittim?" diyip hatırlayamadığım anıların katili olan his, el ayak tutulması.

Babamın gittiği yerlere beni de götürebilmesi için o küçük yaşımda donderdigim binbir numara sonucu onunla birlikte gitmekle en uç seviyede yaşadığımdı