bir ülkeyi güzel yapan detaylar
dertsiz tasasız insanlarıdır benim için. başlığı gördüğümde ilk aklıma gelen şey şu anımdı; doğum günüm için budapeşte'ye gitmiştik, o gün biraz daha özel olduğu için koşuşturmak yerine biramızı alıp margaret island'da çimlerde uzanıp, orada yaşamanın hayallerini kurup kendimize paralel evrende bir hayat kuruyorduk, saat akşam 5 civarıydı (haftaiçi). biraz uzağımızda (tabi muasırdaki parklar bahçeler bizim caddebostan gibi olmuyor malum bolluk, benim uzak dediğimiz mesafe adamların en yakın mesafesi) iki ağaca bir ip bağlamış anne, baba ve kız çocukları bu ipin üzerinde yürümeye çalışıyor, güle oynaya inanılmaz vakit geçiriyorlardı. ipin üzerinde yürümek dünyanın en zor şeyi bu arada, benim adam da iki kere izin isteyip denedi daha ipin üzerine çıkamadı, adamlar cayır cayır yürüyor be sözlük. birden kendimizi düşündük, ben işten akşam 7'de çıkıyorum (o da yoğun değilsem), istanbul trafiğinde eve 8'de varıyorum, yemek yapıp yiyelim desek saat 9 oluyor, çocuğum olsa nasıl çocukla vakit geçireceğiz? haftaiçi saat 5'te anne, baba ve çocuğu nasıl parkta oyun oynayabilir? bir ülkeyi güzel yapan detay işte budur benim için.
bir ülkede refah seviyesi yüksek, halk özgür, suç oranı düşük, kadın ölümleri az, çocuk istismarı yoksa o ülkeye güzel diyebilirim. türkiye üzerinde düşünelim bunları; refahtan söz etmek mümkün değil; halk özgür değil baskı altında, gazeteciler tutuklu; suç oranı öyle yüksek ki daha fazla cezaevi yapılıyor mevcut olanların kapasitesi artırılıyor; kadın ölümleri o kadar sıradan ki gündemde kalmıyor, mahkemelerce suçluya ivedi hüküm verilerek bir an önce gündemden düşmesi amaçlanıyor; çocuk istismarı, pedofili, çocuğun nitelikli istismarı ve ensest alabildiğince fazla ki bunu çocuk izlem merkezleri, psikiyatri hekimleri ve adli tabipler çok net biliyor. türkiye'de yürütemedik bu kriterleri, olmadı. yine de yaşıyoruz, başka seçeneğimiz olmadığı için, doğduğumuz toprakları, bu topraklarda ezilen halkı bırakıp gitmemek için, hiçbir avrupa ülkesinin bizi vatandaş olarak kabul etmeyeceği için, bir yerlerde patlayan bombalar bize ulaşana kadar şansa yaşıyoruz sadece.
(bkz: ben)