hayattan bugüne kadar öğrenilen en önemli şey
Kendine sarıl, bağışla kendini. Çok fedakarlıklar yaptın çok koştun ayaklarının altındaki morluklara aldırmadın, şimdi af dile kendinden. Herkes gider, gidecekler de tutamazsın. kolların taşların altında nasıl ezildi hatırla. Gideni durduramazsın çünkü hatırlasana sen bile kaç kez gittin kendinden. Küçük bir kız çocuğu olduğun günlerdeki heyecanını hatırla. Başını okşa o çocuğun ve koşmasına izin ver. Düşse bile ağlamayacak artık koşmayı öğrenmiş çünkü.
insan beyninin, gereğinden fazla çalışıp yada gelişip, ihtiyaç priamitimize zevkler diye bir sekme daha eklemesiyle, ortalığın amına koyduğumuz gerçeğini kabullenirse, öğrenilen en büyük şey bu olacaktır diye bir fikir sunuyorum. sanki bu gezegene bizi sonradan koymuşlar gibi geliyor bana, ait değilmişiz buraya sanki, yoksa uzaylılar biz miyiz lan?!