çocukluğa dair en çok özlenen şey

hiç derdimiz tasamız yoktu. kafamı yastığa koyduğum gibi rahatça uyurdum. tek derdimiz ödevdi. ilkokulda yediğim salçalı tostların kokusu hala burnumda ve ne güzel turşucular vardı. bak ağzım sulandı.

Abimle, oturduğumuz evin yan tarafındaki tarlaya girip çilek çaldığımız an. Erik ağacına daldığımız ve komşunun minik karpuzlarını çaldığımız zamanları da es geçemeyeceğim. He birde bahçemizdeki mandalinalarla mandalina savaşı yapardık. Of be ne deli çocuklarmışız. Tabi o savaş sırasında gözüme gelen mandalinayla gazi olmuştum, hey gidi günler hey.*

küçük şeylerle hissedilen "büyük" mutluluk

çocukluğum

Gazoz kağapağını düzleştirip oynamak.

babamın getirdiği kedidili pastayı özlüyorum, ah canımın içi ah...

dertsizlik. gerçekten ne derdimiz varmış ki?

Mandalina savaşımız ve evimizin yanındaki çilek tarlasından aşırdığımız leziz çilekler.

Sanırım dışarda oynadığım toprak kazdığı arkadaşlarımla kendi tabirimizle silah ılık oynamak şuan bakıyorum taşınmışız onlar evlenmiş askere giden gitmiş

kardeşlerimle evi savaş alanına çevirerek oyun oynamak.